Hé, hallo lezers,
Hier een bericht van het vroegere vrouwtje van de Raf. Jaja, jullie lezen het goed. De Raf heeft een nieuw baasje en vrouwtje gevonden.
Het is twee jaar geleden dat ik nog een berichtje heb gepost (wauw, 2 jaar, wa vliegt de tijd) en sindsdien is er heeeel veeel veranderd.
Mijn man en ik zijn vorig jaar getrouwd en hebben een zoontje gekregen, nota bene op de Raf zijne verjaardag, dus ook 2 december. Da zoontje, niet den trouw.
Maar het meeste relevante voor deze blog is dat we door de financiële (algemene en onze eigen) crisis de beestjes een andere thuis hebben moeten geven. De katten hebben een goede thuis bij familie van ons gevonden. En de Flor heeft al wat langer een nieuwe thuis gekregen. Hij en Raf konden niet samen leven. Noem de Flor een ADHD-hond. Hij moest en zou onze aandacht krijgen. Zelfs als hij daarvoor op de Raf moest gaan zitten. En als je in de zetel zit, lijkt dat nog leuk, maar de honden elke dag in aparte kamers moeten eten geven omdat ze anders gaan grommen naar elkaar, was teveel van het goede. We wilden ook niet dat ze elkaar toch maar eens op een dag zouden gaan bijten. Ingrijpen dus voordat er ongelukken gebeuren. Maar ook de Flor heeft een super thuis gevonden. Hij is daar de enige hond in huis en wordt vertroeteld en verwend dat het een lieve lust is.
En het hoofdpersonage van deze blog? Die heeft ook een andere thuis gevonden. Bij een gezin met 2 kleine kinderen zodat hij heel de dag door kan ravotten als hij wil.
Ze zijn dus alle 4 goed terecht gekomen en zijn gelukkig niet naar een asiel gemoeten. (Of nog erger, spuitje..) Daarvoor ben ik wel dankbaar. Ik mis ze nog elke dag en hoop dat de jaren vlug voorbij gaan zodat onze reserves het terug toelaten om een huisdier te kunnen hebben. Kinderen zijn super en ik ben dan ook stapelzot van mijn klein 'bundle of joy' maar de liefde van een dier blijft anders en de baby kan de leegte van een huisdier niet opvullen.
Mijn excuses voor alle 'trouwe' lezers van dit blogje. Maar het was te hectisch aan het worden en dan ontbreekt je de moed en de fut om zo'n blog bij te houden. Ik laat wel deze blog bestaan, je weet maar nooit. En zo kan iedereen toch nog even verder genieten van de capriolen van mijn ex-huisdieren. En wie weet, kan ik binnen enkele jaren de draad terug oppakken. (Eén ding staat voor mij vast: ik wil terug een cavalier. Mijn man daarentegen, die heeft zo zijn eigen voorkeur.. haha)grapje
Lieve groeten aan iedereen die trouw dit blogje heeft gevolgd en aan de mensen die toevallig hier zijn terecht gekomen.
Ilse
